دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد
سرِ ما فرونیآید به کمانِ ابروی کَس
که درون گوشه‌گیران، ز جهان فَراغ دارد
ز بنفشه تاب دارم که ز زلفِ او زند دم
تو سیاهِ کم‌بها بین، که چه در دِماغ دارد!
به چمن خرام و بنگر برِ تختِ گل که لاله
به ندیمِ شاه مانَد که به کف ایاغ دارد
شبِ ظلمت و بیابان، به کجا توان رسیدن؟
مگر آن که شمعِ روی‌ات به رَهَم چراغ دارد
من و شمعِ صبح‌گاهی سِزَد ار به هم بِگرییم
که بسوختیم و از ما بتِ ما فراغ دارد
سِزَدم چو ابرِ بهمن که بر این چمن بِگریَم
طرب آشیانِ بلبل، بنگر که زاغ دارد
سرِ درسِ عشق دارد دلِ دردمند حافظ
که نه خاطرِ تماشا نه هوای باغ دارد
تعبیر فال شما
این غزل از حافظ به عشق پایدار و وفاداری به معشوق می‌پردازد. شاعر خود را به سرو و لاله تشبیه می‌کند که هر دو نماد استقامت و سوختن در عشق هستند. در تاریکی و دشواری‌های زندگی، نور زیبایی معشوق را راهنمای خود می‌بیند. او به جای جستجوی لذت‌های زودگذر، به درس‌آموزی از عشق پرداخته و به آرامش درونی دست یافته است. پیام این غزل این است که با تمرکز بر عشق و زیبایی‌های واقعی، می‌توان در برابر سختی‌ها پایدار ماند و به آرامش رسید.
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
