نقد فیلم «The Man in My Basement»: تریلر روان‌شناختی با بازی کوری هاوکینز و ویلم دفو که به ایده‌های بزرگ اشاره می‌کند

تریلر روان‌شناختی «The Man in My Basement» اقتباسی از رمان والتر موزلی در سال ۲۰۰۴ با همین نام است. اما از نظر روان‌شناسی جذابیت یا هیجان زیادی ارائه نمی‌دهد.

داستان در روستای ساگ هاربر

این داستان در روستای کوچک ساگ هاربر در لانگ آیلند رخ می‌دهد. این منطقه به‌طور تاریخی جامعه‌ای آفریقایی-آمریکایی است. داستان درباره یک جوان سیاه‌پوست بی‌کار است که خانه به ارث رسیده‌اش به محلی برای آزمایش عجیب یک مرد سفیدپوست میانسال تبدیل می‌شود.

موضوعات اجتماعی و روان‌شناختی

این داستان به موضوعاتی مانند گناه، تروما و دشمنی نژادی اشاره می‌کند. با این حال، این موضوعات به جایی نمی‌رسند و به‌طور کامل بررسی نمی‌شوند.

موسلی به همراه کارگردان تازه‌کار نادیا لطیف فیلمنامه را می‌نویسد. او در ابتدای کار خود وعده‌های زیادی نشان می‌دهد. در این داستان، چارلز بلیکی جوان و بی‌هدف (کوری هاوکینز) به تصویر کشیده می‌شود که بدون دلیل خاصی یکی از دوستانش را تحریک می‌کند. در بلیکی، خشم و نفرت از خود در حال جوشیدن است. لطیف با حرکات غیرقابل پیش‌بینی دوربین این احساسات را به تصویر می‌کشد. این لحظات ابتدایی تقریباً به اندازه‌ای پرانرژی هستند که فیلم به خود می‌گیرد.

بلیکی که خانه منزوی مادرش و تمام دارایی‌های او را به ارث برده است، با بدهی‌های زیادی روبرو شده است. اما هنگامی که تهدید مصادره خانه نزدیک می‌شود، یک تاجر مرموز و ثروتمند از کانکتیکات به نام انیستون بنت (ویلم دفو) صبح روز بعد با پیشنهاد عجیب اما سودآور به در خانه می‌آید.

پیشنهاد غیرمنتظره

او پیشنهاد می‌دهد زیرزمین بزرگ بلیکی را برای چندین ماه با مبلغ نقدی قابل توجه اجاره کند. این پیشنهاد بدون هیچ سوالی – یا پاسخی – ارائه می‌شود.

بلیکی که هنوز به دنبال کار است و شهرت بدی در شهر دارد، در نهایت پیشنهاد را می‌پذیرد. او وسایل مادرش را از زیر خانه بیرون می‌آورد و دوباره به آثار باستانی غرب آفریقا برمی‌خورد. ماسک‌های تشریفاتی که اسرار مرموزی را در خود دارند، نسل‌ها در خانواده‌اش بوده‌اند. قبل از اقامت بنت، او جعبه‌های بزرگی از مواد مخفی را مانند یک کنت ترانسیلوانیایی ارسال می‌کند. در این میان، بلیکی تلاش می‌کند با کمک یک دوست دلال هنری جذاب، که توسط آلیس دیوپ بازی می‌شود، قیمت‌های مختلف عتیقه‌جاتی که پیدا می‌کند را تعیین کند. اما با ورود بنت، اوضاع به طرز عجیبی تغییر می‌کند. این سرمایه‌دار ثروتمند برای خود در زیرزمین یک سلول زندان می‌سازد. این عمل ظاهری از توبه و مدیتیشن، بلیکی را به وارونگی دینامیک‌های قدرت سنتی وادار می‌کند.

مدت زمان قابل توجهی از نزدیک به دو ساعت فیلم طول می‌کشد تا این قطعات در نهایت به هم متصل شوند یا مکان داستان روشن شود. این داستان در اواسط دهه ۹۰ میلادی اتفاق می‌افتد.

گفت‌وگوهای پیچیده و انتزاعی

پس از این، بخش زیادی از گفت‌وگو بین دو شخصیت اصلی به این می‌پردازد که چرا بنت خود را زندانی بلیکی کرده است یا چه چیزی از او می‌خواهد. با این حال، پاسخ‌ها اغلب آنقدر انتزاعی هستند که نمی‌توان یک خط داستانی خطی بر اساس آن‌ها ساخت.

تحلیل روان‌شناختی یا ابزوردیسم؟

«مردی در زیرزمین من» به هیچ وجه نوعی مطالعه روان‌شناختی اسرارآمیز نیست که بتواند خود را به نوعی ابزوردیسم ارائه شده در فیلم بسپارد.

در مصاحبه‌ای با NPR در سال ۲۰۰۴، موسلی ادعا کرد که کتاب اصلی‌اش تلاشی بود برای «نشان دادن ملاقات بین شر و معصومیت». اما حتی در نمادین‌ترین حالت خود، فیلم به ندرت قدرت نمایشی از پیش‌فرض خود می‌گیرد. این اثر بیش از حد به واقعیت وابسته می‌ماند تا به هر شکلی از زیبایی‌شناسی دست یابد.

مرز بین رویا و واقعیت

به عنوان مثال، ماسک‌های مذکور دیدگاه‌های عجیبی برای بلیکی به ارمغان می‌آورند. اما مرز سخت فیلم بین رویاها و زندگی بیداری او، این سکانس‌ها را از هرگونه تنش خالی می‌کند.

موضوعات اصلی بیشتر به ویلم دفو واگذار شده‌اند تا در مونولوگ‌های طولانی توضیح دهد. بازیگر این مونولوگ‌ها را با مهارت اجرا می‌کند. اما کلمات همگی به ایده‌هایی می‌پردازند که هرگز به صورت بصری به ثمر نمی‌رسند.

چالش‌های بصری در زیرزمین تاریک

این موضوع به‌ویژه زمانی مشکل‌ساز می‌شود که این گفتگوها در زیرزمین تاریک به‌ندرت به‌صورت بصری هماهنگ می‌شوند. نماها به‌طور نامناسبی کنار هم قرار می‌گیرند و صحنه‌ها را در میانه‌ای نامتعهد بین طبیعی و گیج‌کننده رها می‌کنند.

تلاش‌های لطیف و کمبود زیرمتن

فراتر از این، تلاش‌های متعدد لطیف برای ایجاد حال و هوا و فضا از طریق حرکت، در نهایت با کمبود زیرمتن مواجه می‌شود. این تلاش‌ها به‌صورت تزئیناتی بدون محتوا به نظر می‌رسند.

شخصیت بلیکی تلاشی است برای پیوند دادن بخش‌های مختلف داستان. اما مشکلات او به ندرت به تحقیقاتی روان‌شناختی منجر می‌شود که او را به قهرمانی جذاب تبدیل کند. هاوکینگز با شور و شوقی شبیه به صحنه عمل می‌کند که فیلم به ندرت با آن همخوانی دارد. نتیجه، داستانی است که از نقاط پایانی و نتیجه‌گیری‌های متعدد تشکیل شده است. این نقاط به طور معناداری به هم متصل نمی‌شوند و عجایب موقعیتی آن به ندرت هیجان یا جذابیتی ایجاد می‌کند.

تلاش برای بیان موضوعات مهم

فیلم می‌خواهد درباره تروما شخصی و تاریخ سیاه‌پوستان در ایالات متحده صحبت کند. اما تا زمانی که تیتراژ پایانی پخش می‌شود، به سختی شروع به گفتن آن‌ها کرده است.