بلیندا کارلایل درباره آلبوم جدیدش و بازگشت گروه Go-Go’s: بازخوانی آهنگ‌های رادیویی دهه ۶۰ و ۷۰

گروه Go-Go’s خوب بودند. اما می‌دانید چه کسی واقعاً ضرب‌آهنگ را داشت؟ دی‌جی‌هایی که در دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ در KHJ و KRLA فعالیت می‌کردند. در آن زمان، به نظر می‌رسید هر کودکی در لس‌آنجلس به یکی از چند ایستگاه رادیویی که فرهنگ موسیقی شهر را هدایت می‌کرد، گوش می‌داد. حداقل این نظریه‌ای است که پشت آلبوم جدید بلیندا کارلایل به نام “روزی روزگاری در کالیفرنیا” قرار دارد. این آلبوم مجموعه‌ای از کاورهای برخی از آهنگ‌های قدیمی است که دوران جوانی او را در بوربانک شکل دادند، پیش از آنکه او بخشی از هجوم اولیه پانک شود.

این آلبوم شامل نسخه‌های او از آهنگ‌هایی مانند “The Air That I Breathe”، “Get Together”، “Anyone Who Had a Heart”، “Never My Love” و حتی “Superstar” از Carpenters است. این مجموعه به عنوان دنباله‌ای ملایم‌تر برای صداهای تهاجمی‌تری که در زمان بازگشت Go-Go’s برای چند تاریخ در کالیفرنیا، به ویژه Coachella، به نمایش گذاشته شد، ارائه می‌شود. اما در ذهن کارلایل، برای هر دو قدردانی از کارن کارپنتر و داربی کراش جا وجود دارد.

گفت‌وگو با کارلایل درباره آلبوم جدید

کارلایل با ورایتی درباره آلبوم کاورهایی که مدت‌ها در حال کار بوده، چگونگی بازگشت Go-Go’s و اینکه آیا ممکن است بیشتر باشد یا نه، و جایی که سلیقه‌های متنوع او در خانه‌اش در مکزیک به کجا می‌رود، صحبت کرد.

ما می‌دانستیم که شما مدتی است که در حال کار بر روی آلبومی از کاورهای دهه ۶۰ و ۷۰ هستید. این موضوع زمانی مطرح شد که درباره پروژه قبلی شما، یعنی EP “Kismet” که توسط دایان وارن تهیه شده بود، صحبت می‌کردیم و شما گفتید که آن زمان در اولویت نبود. چه چیزی باعث شد که دوباره به اولویت برگردد؟

شروع پروژه و چالش‌های پیش‌رو

من این کار را قبل از همه‌گیری شروع کردم. وقتی در سال ۲۰۱۷ شروع به جمع‌آوری لیست کردیم، حدود صد یا ۱۵۰ آهنگ بود. کم‌کم لیست را کوتاه کردیم. من بین لس‌آنجلس و تایلند، جایی که در دهه ۲۰۱۰ زندگی می‌کردم، در رفت و آمد بودم. وقتی در آمریکا کار داشتم، حدود یک هفته یا بیشتر در استودیو با گیب کار می‌کردم. سپس همه‌گیری اتفاق افتاد و دو سال از دست رفت. در طول همه‌گیری به مکزیک نقل مکان کردم. ما در واقع آن را در ژانویه به پایان رساندیم. بنابراین درست است که مدت زیادی در حال کار بوده است.

آیا ایده این بود که همه آهنگ‌ها از آن‌هایی باشند که در جوانی با آن‌ها ارتباط برقرار کرده‌اید؟ یا برخی از آن‌ها را در کودکی دوست نداشتید اما بعدها بدون ارتباط مستقیم نوستالژیک به آن‌ها علاقه‌مند شدید؟

تاثیر موسیقی بر زندگی من

نه، نه. همه آن‌ها آهنگ‌هایی هستند که وقتی در حال بزرگ شدن بودم و به رادیو کالیفرنیا گوش می‌دادم، دوست داشتم. موسیقی بخش بزرگی از زندگی من بود. از ۸ یا ۹ سالگی شروع شد و در جنوب کالیفرنیا در آن زمان، موسیقی بخش بزرگی از فرهنگ بود. بزرگ شدن در بوربانک، کالیفرنیا، برای من رادیو یک راه فرار بود. هر روز تابستان به خانه بهترین دوستم می‌رفتم و جلوی بلندگو با ۹۳ KHJ و KRLA و همه دی‌جی‌های عالی دراز می‌کشیدم. بنابراین همه آن‌ها آهنگ‌هایی هستند که دوست داشتم و با آن‌ها ارتباط برقرار کردم. این آهنگ‌ها الهام‌بخش من برای تبدیل شدن به یک خواننده بودند. من با همه آن‌ها ارتباط شخصی دارم.

من تلاش کردم آهنگ “Holiday” از بی جیز را بخوانم که واقعاً آهنگی عجیب و فوق‌العاده است. بری گیب برای من مثل یک الگو است. بنابراین، چیزهایی را امتحان می‌کردم و می‌گفتم نه… اما معیار این بود که باید چیزی باشد که به عنوان یک دختر جوان دوست داشتم و با آن ارتباط برقرار می‌کردم.

ارتباط شما با برایان ویلسون و Beach Boys

شما هیچ آهنگی از Beach Boys در اینجا ندارید. اما ارتباط بزرگی با برایان ویلسون دارید. چند سال پیش در ویژه‌برنامه ادای احترام به Beach Boys آواز خواندید و زمانی که او درگذشت به او ادای احترام کردید. آیا این کار خیلی واضح یا خیلی دشوار بود که یکی از آن‌ها را شامل کنید؟

چالش‌های پوشش آهنگ‌های Beach Boys

فکر می‌کنم این کار بسیار دشوار است. در تجربه من، پوشش دادن هنرمندان مختلف مانند Bee Gees و Crowded House چالش‌برانگیز است. پیشرفت‌های آکورد آن‌ها بسیار عجیب است و صدای خاصی دارند که واقعاً سخت است آن را تکرار کنید. حتی اگر نمی‌خواهید آن را تکرار کنید، انجام خوب آن دشوار است. بنابراین، برای من، اشاره‌ام به Beach Boys را در طول “Never My Love” [کاوری از آهنگ Assocation] داشتم. زمانی که توانستم در تنظیمات آوازی به شدت خلاقیت به خرج دهم.

برخی از آهنگ‌های آلبوم شما بسیار ملایم هستند، اما سپس چیزی مانند “Anyone Who had a Heart” اثر برت بکراک، که برای دیون وارویک یک موفقیت بود، آهنگی است که باید برای اجرای آن صدای خود را بالا ببرید.

چالش‌های خواندن آهنگ‌های مختلف

خواندن این آهنگ واقعاً لذت‌بخش بود زیرا این چیزی نیست که من معمولاً انجام دهم. من عاشق بکراک هستم و همیشه او را در رادیو می‌شنیدم، یا دیون وارویک و دیگران. این چالش‌برانگیز بود، اما آنقدر هم سخت نبود. من فقط از آن لذت بردم. فکر می‌کنم چالش‌برانگیزترین آهنگ برای من در آلبوم احتمالاً “Everybody’s Talkin’” بود. این سخت‌ترین آهنگ بود. آهنگ دیگری که برای من چالش‌برانگیز بود “If You Could Read My Mind” (اثر گوردون لایتفوت) بود. آن هم کمی سخت بود. اما همه‌اش لذت‌بخش بود. واقعاً چیزی نبود که برای من خیلی چالش‌برانگیز باشد، صادقانه بگویم.

هنرمندان محبوب در لیست پخش شخصی

آیا هیچ‌یک از هنرمندان آن دوره در طول دهه‌ها در لیست پخش شخصی شما باقی مانده‌اند؟

فکر می‌کنم هنرمندی که بیشترین زمان را به شنیدن آثارش اختصاص داده‌ام، حتی قبل از اینکه آلبوم را بسازم، احتمالاً هری نیلسون بود. من طرفدار بزرگ او به عنوان یک هنرمند و ترانه‌سرا بودم. او را شناختم زیرا همیشه به رستوران همسرم می‌رفتم و هر شب آنجا می‌نشستم.

انتخاب آهنگ “The Air That I Breathe”

آهنگ “The Air That I Breathe” از گروه The Hollies که برای اولین تک‌آهنگ و ویدیو انتخاب کردید، از نظر ملودیک بسیار غنی و غیرمعمول است. ملودی به‌طور مداوم بالا و پایین می‌رود تا به نقطه اوج برسد که تنها با آن گیتار به‌یادماندنی پاسخ داده می‌شود. آیا دلیلی وجود داشت که این آهنگ به عنوان تک‌آهنگ انتخاب شد؟

نحوه‌ای که این روزها کارها را با تک‌آهنگ‌ها انجام می‌دهند، کاملاً نمی‌فهمم. اما آن را به من سپردند و من عاشق نتیجه‌ای که آن آهنگ داشت شدم. وقتی در حال ضبط آن بودیم، واقعاً می‌خواستم کوروس‌ها را بسازم و آن را به یک سرود تبدیل کنم. این آهنگ عجیب است و پیشرفت‌های آکورد در آن واقعاً عجیب هستند. یک تاریکی در آن وجود دارد که من دوست دارم. از آنجا که به من اجازه دادند آن را انتخاب کنم، فقط آن را انتخاب کردم چون به نظر می‌رسید شبیه به چیزهای دیگری است که انجام داده‌ام. مثل، فکر می‌کنم بلینا… من دوست ندارم درباره خودم به صورت سوم شخص صحبت کنم، اما خیلی بلینا بود، فکر می‌کنم، اگر صدای امضایی وجود داشته باشد.

شناسایی صدای بلینا

آیا راهی برای شناسایی صدای بلینا وجود دارد؟

این آهنگ‌ها شبیه به گروه‌های کر پرشور و عاشقانه هستند. آهنگ “The Air That I Breathe” به نوعی مرا به یاد آهنگی به نام “Summer Rain” می‌اندازد که بسیار به من نزدیک است. با این حال، یک پیچش غم‌انگیز در آن وجود دارد.

تاثیر کالیفرنیا بر موسیقی و فرهنگ

در بیانیه‌ای که درباره آلبوم منتشر کردید، صحبت کردید که چگونه کالیفرنیایی وجود دارد که دیگر وجود ندارد و شما را به یاد چیزی معصومانه‌تر می‌اندازد. جالب است که به این فکر کنیم که رویای کالیفرنیا برای مردم چه معنایی دارد. بخشی به خاطر درگذشت برایان ویلسون است، اما همچنین به خاطر اینکه اخیراً برخی افراد از کالیفرنیا انتقاد می‌کنند. برخی از طرفداران MAGA می‌گویند لس‌آنجلس به یک فاجعه تبدیل شده است.

این همان نیست. متفاوت است. با این حال، هنوز هم به آنجا برمی‌گردم. گاهی اگر وقت داشته باشم، به هزار اوکس سفر می‌کنم. از تپه به سمت منطقه شمالی مالیبو می‌روم. جایی که دوست‌پسرم همیشه موج‌سواری می‌کرد. آن تپه بزرگ که به سمت کوه می‌رود، هنوز هم جادویی در آنجا وجود دارد.

سفر به کالیفرنیای رویایی

چند سال پیش، باور کنید یا نه، از رینو به مودستو رانندگی کردم. از آن منطقه‌ای گذشتیم که با کوه‌ها و درختان کاج بسیار باشکوه است. این مانند کالیفرنیای رویایی من بود. گاهی اوقات چیزی احساسات کالیفرنیای قدیمی را برمی‌انگیزد. شمال مالیبو هنوز کمی از آن را دارد. این همان نوری است که خورشید می‌تابد.

به یاد دارم که والدینم همه بچه‌ها را در استیشن واگن جمع می‌کردند و از لورل کنیون عبور می‌کردند. سپس از کنار کلبه چوبی فرانک زاپا می‌گذشتند و پدرم می‌گفت: «اوه، نگاه کن به این هیپی‌ها». من فکر می‌کردم: «اوه، چقدر باحال هستند. یک روز می‌خواهم مثل آن‌ها باشم.» اما به جای آن، یک پانک شدم. در بازنگری، نمی‌توانم باور کنم چقدر این چیزها به هم نزدیک بودند.

تحولات فرهنگی دهه ۷۰

این در سال ۷۲ بود، در پایان جنبش ضد فرهنگ. سپس در سال ۷۷ بود که صحنه پانک واقعاً با مجله اسلش شروع به شکل‌گیری کرد. حدود ۵۰ نفر از ما بودیم و سپس این صحنه منفجر شد. اما این درست در پشت صحنه لورل کنیون بود.

در آن سال‌های گذار، چند نفر از ما بودند که هم ایگلز و هم ایکس را دوست داشتند. اما بیشتر مردم یکی از موج‌ها را انتخاب می‌کردند و نه همه آن‌ها.

تغییرات موسیقی در رادیو کالیفرنیا

رادیو کالیفرنیا زمانی که من در دبیرستان بودم شروع به تغییر کرد. این تغییرات در سال‌های دوم، سوم یا چهارم دبیرستان رخ داد. موسیقی پاپی که در این آلبوم بود به موسیقی‌ای تبدیل شد که اکنون قدردان آن هستم، اما آن زمان دوست نداشتم. من از گروه‌هایی مثل Doobie Brothers یا Eagles خوشم نمی‌آمد. سپس در کلاس هنر با Iggy و Roxy Music و دیگران آشنا شدم و این برایم شگفت‌انگیز بود. اما در همان زمان، رادیو به سمت Seals and Crofts و America و دیگر گروه‌ها رفت که خوب بود.

نگاهی به عکس روی جلد…

من نگران بودم که مردم فکر کنند این آسمان قرمز ناشی از آتش‌سوزی‌هاست. من می‌گفتم، نه، نه، نه، نه! امیدوارم شما این‌طور فکر نکرده باشید.

نه، نه، در واقع، این حس شبیه به یک جلد قدیمی عکاسی شده توسط نورمن سیف است. به نظر می‌رسید که او همیشه جلدهایی در فضای باز با یک خواننده روشن در پیش‌زمینه، انگار که توسط چراغ‌های جلو روشن شده‌اند، و یک غروب آفتاب در پس‌زمینه داشت.

مرجع‌های قدیمی و تاثیرات آن‌ها

در واقع، این یک مرجع واقعاً خوب است، زیرا من سال‌ها و سال‌هاست که این نام را نشنیده‌ام. او مرد لحظه در کالیفرنیا در دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ بود. آیا شریک او تارین پاور نبود، که دختر تایرون پاور است؟ او فوق‌العاده بود و این واقعاً شبیه به آن است. این در واقع از یک جلسه عکاسی است که چند سال پیش انجام دادم. جلد آلبوم کاملاً متفاوت بود. سپس جان استپلتون، مدیر هنری، با جلسه عکاسی بازی کرد و ساحل و چیزهایی را در پس‌زمینه قرار داد. بنابراین واقعاً یک ساحل نیست.

تصور کنید که شبانه با بهترین لباس خود به ساحل رفته‌اید و در شن‌ها نشسته‌اید.

بله، دقیقاً همین‌طور است.

هماهنگی در لباس‌های اخیر

در برخی از لباس‌های اخیر شما نوعی هماهنگی وجود دارد. لباس براق شما در آن عکس مرا به یاد تاپ براق شما در Coachella می‌اندازد.

بله، یکی تاپ است و دیگری لباس. هر دو از یک طراح هستند. این همان طراح، Rachel Oroczog، است. او بهترین دوست قدیمی من است و یک خط تولید لباس دارد. این بار او به من کمک کرد تا برای Coachella و همه کارهای Go-Go آماده شوم. سپس او لباس برای جلد آلبوم را طراحی کرد.

همکاری با تهیه‌کننده Gabe Lopez

تهیه‌کننده Gabe Lopez کسی است که با شما در آخرین آلبوم کامل انفرادی‌تان همکاری کرده است.

او این کار را انجام داد، که آلبوم “Wilder Shores” بود. این آلبوم شامل سرودهای سانسکریت است که من اجرا کردم. او دوست پسرم بود که با او آشنا شدم و احتمالاً حدود ۲۵ سال از من جوان‌تر است. بنابراین، برخی از آهنگ‌های این آلبوم را او حتی نمی‌شناخت. اما او همان حس پاپ را داشت. نشان دادن این آهنگ‌ها به او که هرگز نشنیده بود، جالب بود. ما واقعاً خوب با هم کار می‌کنیم و همان حس‌ها را داریم.

دیدن شما با گروه Go-Go’s در Coachella و Cruel World و چند تاریخ محدود در کالیفرنیا برای همه لذت‌بخش بود.

بازگشت به صحنه با Go-Go’s

وقتی چند سال پیش با هم صحبت کردیم، به نظر می‌رسید که Go-Go’s برای شما به گذشته تعلق دارد. آن زمان گفتید که ورود به تالار مشاهیر راک اند رول پایان خوبی برای این ماجرا بود. آیا این فقط به یک وضعیت “هرگز نگو هرگز” ختم می‌شود؟

همیشه. منظورم این است که ما هیچ برنامه‌ای برای انجام کاری نداریم. تنها دلیلی که واقعاً به گروه Go-Go’s بازگشتیم تا اجرا کنیم، پیشنهاد Coachella بود. فکر کردیم این چیزی است که نباید از دست داد، زیرا برای میراث گروه بسیار شگفت‌انگیز است. بنابراین گفتیم بله و چند اجرا در اطراف آن ترتیب دادیم.

آینده گروه Go-Go’s

نمی‌توانم بگویم هرگز، زیرا بارها ثابت شده که اشتباه می‌کنم وقتی می‌گویم “هرگز دوباره”. اما نمی‌بینم… هیچ برنامه‌ای وجود ندارد. می‌دانید، ما هیچ مدیریتی نداریم. هر کسی زندگی خودش را دارد. ما در نقاط مختلف جهان زندگی می‌کنیم. اکنون برای همه بسیار سخت است که با هم جمع شوند. بنابراین خواهیم دید. اما همان‌طور که گفتم، نمی‌توانم بگویم هرگز در مورد Go-Go’s.

اگر این‌ها آخرین اجراهایی بودند که شما انجام می‌دادید، حداقل همه پنج نفر شما دوباره روی صحنه بودید. در تور کوچک قبلی، با نبود جینا شاک به دلیل مصدومیت و جایگزینی او با کلم برک (که اوایل امسال درگذشت)، این‌گونه نبود. اعضای دیگر نیز در بازگشت‌های مختلف به دلایل مختلف غایب بودند.

بازگشت جینا شاک به گروه

دقیقاً، ما جینا را داشتیم. می‌دانید، کلم فوق‌العاده بود و لذت‌بخش بود که با او و آواز خواندنش در پس‌زمینه بخوانیم. اما عالی بود که جینا برگشت. او از سال ۲۰۱۸ با گروه اجرا نکرده بود، بنابراین مدت زیادی گذشته بود. همه چیز خیلی خوب پیش رفت و واقعاً نمی‌توانست بهتر از این باشد.

آینده تورهای گروه

فکر می‌کنم یک تور کوتاه انفرادی در انگلستان دارید. آیا پیش‌بینی می‌کنید که در ایالات متحده هم تور داشته باشید؟

برنامه خاصی ندارم. احتمالاً در پایان سال چند تاریخ در ساحل شرقی خواهم داشت و شاید سال آینده در ساحل غربی هم برنامه‌هایی داشته باشم. اما واقعاً نمی‌دانم. برای اولین بار در زندگی‌ام است که هیچ برنامه‌ای برای سال آینده ندارم. نه اینکه نتوانم برنامه‌ریزی کنم، چون اگر بخواهم، قطعاً می‌توانم. اما دوست دارم در خانه باشم و از چمدان زندگی نکنم. از ۱۹ یا ۲۰ سالگی تقریباً همیشه در سفر بوده‌ام. بنابراین، این حس خوبی است که زندگی‌ای را تجربه می‌کنم که واقعاً در خانه هستم و می‌توانم به عروسی‌ها و رویدادهای دیگر بروم. واقعاً هیچ‌وقت فرصت این کارها را نداشتم. مدت زیادی از چیزهای عادی زندگی دور بودم، بنابراین حس خوبی است که دوباره کارهای عادی انجام می‌دهم.

شما همچنان به فعالیت‌های حمایت از حیوانات خود ادامه می‌دهید، از جمله یک برنامه خیریه که در پیش دارید.

پروژه خیریه و گسترش آن

من خیریه و پروژه‌ای دارم که در سال ۲۰۱۴ با هم‌بنیان‌گذاری کردم. ما در هند شروع کردیم و سپس به تایلند گسترش یافتیم. با کمک به ۱۰۰,۰۰۰ حیوان، به موفق‌ترین سازمان غیردولتی حیوانات در ایالت بنگال هند تبدیل شدیم. اکنون در حال گسترش به مکزیک هستیم و در حال تکمیل مدارک برای پناهگاه الاغ‌هایم هستیم. این پروژه احتمالاً در حدود شش ماه آینده شروع به کار خواهد کرد. واقعاً به این پروژه افتخار می‌کنم.

پس این یک آرزوی دیرینه شما بوده است.

بله، کاملاً. همیشه آرزو داشتم یک پناهگاه برای الاغ‌ها داشته باشم. همیشه، همیشه، همیشه. سال‌هاست که درباره‌اش صحبت می‌کنم و فقط آن را مطرح کردم. فکر کردم کسی می‌آید و نمی‌دانم چطور، اما اتفاق می‌افتد و بعد فراموشش کردم. سپس همه این تصادفات عجیب رخ داد. بنابراین حالا، بله، نزدیک سن میگل.

علاقه‌مندی‌های موسیقایی کنونی

برای اینکه همه چیز را به صورت موسیقایی به هم پیوند دهیم، اکنون بیشتر به چه چیزهایی علاقه دارید؟ برای طرفداران خیلی جالب بود که شما با آن روحیه پانکی با Go-Go’s دوباره ارتباط برقرار کردید. حتی برخی از آن آهنگ‌های اولیه که فراموش شده بودند را اجرا کردید. اینجا شما به همان اندازه راحت هستید که آهنگ‌های Carpenters را کاور می‌کنید. شما با چیزهای چنت و چیزهای فرانسوی هم مسیرهای متفاوتی را طی کرده‌اید. اکنون چه چیزی در موسیقی به روح شما می‌نشیند؟

در حال حاضر، من به موسیقی‌های مذهبی زیادی گوش می‌دهم، مانند سرودهای هندو و سیک. این نوع موسیقی را دوست دارم چون بسیار قدرتمند است. به هر حال، Yungblood را نیز دوست دارم. او بدون هیچ عذرخواهی یک ستاره راک است و فکر می‌کنم موسیقی واقعاً به چنین چیزی نیاز دارد. نمی‌توانم به یاد بیاورم آخرین باری که یک ستاره راک فوق‌العاده و جذاب داشتیم کی بود. او تمام ویژگی‌های لازم را دارد، بنابراین او را دوست دارم. Chappell Roan را هم البته دوست دارم.

موسیقی‌های مورد علاقه در خانه

بیشتر در خانه به اپرا و موسیقی مذهبی گوش می‌دهم. همچنین پانک-راک را نیز دوست دارم. هنوز به The Clash گوش می‌دهم و Midnight Oil را دوست دارم و همچنان به آنها گوش می‌دهم. به Wall of Voodoo هم برگشته‌ام. منظورم این است که، “Mexican Radio” — بیایید قبول کنیم.

می‌دانم! آیا می‌دانی؟ منظورم این است که در واقع داشتم روی پروژه‌ای با این تهیه‌کننده در مکزیک کار می‌کردم. آنقدر مشغول شدم که تقریباً آن را فراموش کردم. اما چه کسی می‌داند؟ ممکن است شبیه یک ویولا دیگر باشد — فقط آهنگ‌های کلاسیک مکزیک بدون انجام هیچ‌گونه تصاحب فرهنگی. این نکته بسیار مهم است. من عاشق موسیقی ماریاچی هستم و بسیاری از هنرمندان اینجا را دوست دارم.