مرگ بابی ویتلاک، هم‌بنیان‌گذار Derek and the Dominos و نوازنده جلسات جورج هریسون در ۷۷ سالگی

متن ارائه شده شامل لینک‌های اشتراک‌گذاری در شبکه‌های اجتماعی بود که طبق دستورالعمل‌ها باید به طور کامل حذف شوند. بنابراین، محتوای قابل ترجمه‌ای برای ارائه وجود ندارد.

متن ارائه شده شامل لینک‌های اشتراک‌گذاری در شبکه‌های اجتماعی بود که طبق دستورالعمل‌ها باید به طور کامل حذف شوند. بنابراین، هیچ محتوای قابل ترجمه‌ای باقی نمانده است.

متن ارائه‌شده شامل محتوای اجتماعی و لینک‌های خارجی است که باید حذف شوند. بنابراین، هیچ محتوای قابل ترجمه‌ای باقی نمی‌ماند. اگر سوال یا درخواست دیگری دارید، لطفاً بفرمایید.

بابی ویتلاک، نوازنده کیبورد و خواننده‌ای که به همراه اریک کلپتون گروه Derek and the Dominos را بنیان‌گذاری کرد و در آلبوم‌های ماندگاری همچون “All Things Must Pass” از جورج هریسون هنرنمایی کرد، روز یکشنبه در سن ۷۷ سالگی چشم از جهان فروبست.

مدیر برنامه‌اش، کارول کی، به مجله Variety تأیید کرد که ویتلاک صبح روز یکشنبه در ساعت ۱:۲۰ بامداد پس از یک دوره کوتاه مبارزه با سرطان دار فانی را وداع گفت.

موسیقیدان زاده ممفیس در دوران جوانی با شرکت Stax Records قرارداد بست و در مسیر پیشرفت خود با هنرمندانی همچون Booker T. and the MG’s و Sam & Dave همکاری کرد. او سپس به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه Delaney & Bonnie and Friends به فعالیت پرداخت و در طول تور با Clapton همکاری نزدیکی داشت.

او به زودی خود را در حال کار بر روی آلبوم «All Things Must Pass» یافت. با وجود سه نوازنده کیبورد که در این اثر کلاسیک بی‌نظیر حضور دارند، مشخص نیست که چه کسی چه چیزی نواخته است. اما از جمله قطعاتی که به او نسبت داده می‌شود، پیانو در قطعه «Beware of Darkness» است که میلیون‌ها نفر این آخر هفته به عنوان موسیقی آغازین فیلم ترسناک «Weapons» آن را خواهند شنید.

گروه Derek and the Dominos تنها یک آلبوم منتشر کردند، اما چه آلبومی! آلبوم دوگانه “Layla and Other Assorted Love Songs” که در سال ۱۹۷۱ منتشر شد، توسط بسیاری به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آلبوم‌های تاریخ راک شناخته می‌شود. ویتلاک در نوشتن هفت قطعه از این آلبوم نقش داشت، از جمله “Bell Bottom Blues”، “Why Does Love Got to Be So Sad?” و “Tell the Truth.”

ویتلاک در سال ۲۰۱۵ به Best Classic Bands گفت: “آن تجربه مثل برق در بطری بود. ما ابتدا یک تور در کلاب‌ها داشتیم و سپس یک جلسه عکس‌برداری انجام دادیم. بعد از آن، تور بزرگ‌تری را برگزار کردیم و در میامی یک آلبوم استودیویی ضبط کردیم. یک تور در آمریکا داشتیم و سپس تلاش ناموفقی برای آلبوم دوم انجام دادیم.” او دلیل اصلی این شکست را مصرف بیش از حد مواد مخدر و الکل و همچنین درگیری‌های شخصیتی بین اعضای گروه دانست. با این حال، ویتلاک معتقد بود که در زمان فعالیتشان، Derek and the Dominos “بهترین گروه موسیقی روی زمین بودند… ما از همه بهتر بودیم.”

پس از فروپاشی آن سوپرگروه، او در دهه ۱۹۷۰ به انتشار مجموعه‌ای از آلبوم‌های انفرادی پرداخت که با آلبوم «Bobby Whitlock» در سال ۱۹۷۲ آغاز شد. این آلبوم شامل تمامی اعضای گروه تازه منحل‌شده بود، هرچند که همه در یک قطعه حضور نداشتند.

او همچنین به صورت ناشناس در آلبوم «Exile on Main Street» از گروه Rolling Stones حضور داشت و ادعا کرد که از اعتبار هم‌نویسندگی برای آهنگ «I Just Want to See His Face» که به گفته او با میک جگر در غیاب کیت ریچاردز ساخته بود، محروم شده است.

دیگر همکاری‌های او به عنوان نوازنده مهمان شامل آلبوم‌های خودنام از Clapton و Doris Troy، «The Sun, Moon & Herbs» از Dr. John و «Down the Road» از Stephen Stills & Manassas می‌شود.

ویتلاک در خانواده‌ای فقیر به عنوان پسر یک کشیش بزرگ شد، اما دوران کودکی‌اش را سخت و آزاردهنده توصیف می‌کند. او در نوجوانی در ممفیس در اواسط دهه ۶۰ با نواختن در گروهی به نام Counts به موسیقی پناه برد. ویتلاک می‌گوید: «من به رولینگ استونز یا بیتلز یا چیزهایی از این دست علاقه‌ای نداشتم. من به موسیقی سول که از ممفیس می‌آمد علاقه‌مند بودم.» او با لیبل جدیدی که استکس تأسیس کرده بود به نام Hip Records قرارداد بست، اما این لیبل برای انتشار موسیقی‌های سبک تهاجم بریتانیایی طراحی شده بود و این تطابق برای او مناسب نبود — ویتلاک بدون انتشار هیچ اثری از این لیبل جدا شد و شکایت کرد که استکس او را بیشتر به عنوان یک هنرمند پاپ می‌دید. با این حال، او از یادگیری در کنار موسیقی‌دانانی مانند استیو کراپر و بوکر تی بهره‌مند شد و در زمانی که بسیاری از بهترین آثار سول دهه ۶۰ خلق می‌شدند، حضور داشت.

سپس داک دان، دلانی و بانی براملت را به دیدن گروهش در یک کلوب محلی دعوت کرد و آنها او را تشویق کردند تا به آنها در کالیفرنیا بپیوندد. “تا آن زمان به جز تکسارکانا در تگزاس، جایی نرفته بودم، بنابراین گفتم، ‘بله، حتماً!’ درست در مقابل داک و همه. و دو روز بعد از آنجا رفتم. ما گروه دلانی و بانی و دوستان را راه انداختیم، فقط دلانی و بانی و خودم.”

در دوره‌ای که اریک کلپتون تمایلی به شناخته شدن به عنوان یک هنرمند انفرادی نداشت و ترجیح می‌داد در گروه‌ها فعالیت کند، این تمایل در تور و آلبوم زنده‌اش با دلانی و بانی به وضوح دیده شد. وقتی بیشتر اعضای آن گروه به همکاری با جو کوکر پرداختند، ویتلاک به عنوان تنها “…و دوست” باقی ماند تا اینکه دوباره با کلپتون برای آلبوم هریسون و گروه درک و د دومینوز همکاری کرد.

جالب است بدانید که ویتلاک از کدا در معروف‌ترین قطعه گروه، «Layla»، بیزار بود. او اظهار داشت: «آهنگ بدون کدا کامل بود. نسخه اصلی تک‌آهنگ فاقد آن بود و در معدود دفعاتی که آن را زنده اجرا کردیم، این بخش را اجرا نکردیم. علاوه بر این، واقعیت این است که این بخش دزدی است. جیم گوردون ملودی پیانو را از آهنگی که او و دوست‌دخترش ریتا کولیج با هم نوشته بودند به نام «Time» گرفته بود. جیم ملودی را به آهنگ اضافه کرد و آن را به عنوان بخش پیانو افزود. بنابراین او آن را از دوست‌دخترش دزدید و به او اعتبار نویسندگی نداد. به نظر من، بخش پیانو به اصالت این آهنگ زیبا که اریک کلپتون به تنهایی نوشته بود و احساساتش را به جهان نشان داده بود، آسیب می‌زند.»

در مصاحبه‌ای با Houston Press در سال ۲۰۱۱، ویتلاک اظهار داشت: «تا زمانی که مواد مخدر سنگین وارد زندگی‌مان نشده بود، ما با هم بسیار خوب کنار می‌آمدیم. من، جیم و کارل سال‌ها پیش از پروژه دومینوز با هم بودیم و همیشه رابطه‌ای عالی داشتیم. جیم وقتی سرحال بود، فردی فوق‌العاده به شمار می‌رفت. اما وقتی به شدت گرفتار هروئین، کوکائین و مشروب شد، شخصیتش به کلی تغییر کرد. خوشحالم که تنها آلبوم استودیویی ما همان یک آلبوم بود و بس. هیچ‌گاه چیزی برای مقایسه با آن نخواهد بود. آن آغاز و پایان بود و همه چیز در آن جمع شده بود — این اثر بزرگ و شاهکار در یک جا گرد آمده است.»

پس از اینکه از سال ۱۹۷۶ هیچ آلبوم انفرادی منتشر نکرده بود، ویتلاک که سال‌ها در می‌سی‌سی‌پی به نوعی بازنشستگی نیمه‌وقت گذرانده بود، در سال ۱۹۹۹ با چهارمین آلبوم خود با عنوان مناسب “وقتشه” بازگشت. اما به گفته خودش، در آن زمان به دلیل مصرف بیش از حد داروهایی که برای مشکل گوش داخلی و سرگیجه شدید تجویز شده بود، به نوعی “دیوانه” شده بود.

سپس مجری تلویزیون بریتانیایی، جولز هالند، او و اریک کلپتون را دعوت کرد تا در برنامه “Later… with Jools Holland” به صورت مشترک حضور پیدا کنند، حتی با اینکه این دو همکار نزدیک سابق تقریباً سه دهه بود که یکدیگر را ندیده بودند.

او گفت: “من همه آن داروها را مصرف می‌کردم و همچنان شراب می‌نوشیدم. تمام وجودم در حال تشنج بود.” او به Best Classic Bands گفت: “سپس اریک را دیدم که آن طرف اتاق نشسته بود… و نوعی آرامش در او بود، هاله‌ای از سکون. و… من آن را می‌خواستم. می‌دانستم که بابی واقعی، کسی که اکنون با شما صحبت می‌کند، درگیر این همه دارو و الکل نیست. در میان همه آن‌ها، خودم را به یاد آوردم. و گفتم، می‌خواهم زندگی‌ام را پس بگیرم. و تقریباً شش ماه بعد از آن روز که به این بصیرت رسیدم، همه چیز را کنار گذاشتم.”

ویتلاک سال‌ها پیش حق‌التالیف خود از Derek and the Dominos را فروخته بود، اما او گفت که کلپتون و مدیرش به او کمک کردند تا آن‌ها را بازپس بگیرد. همچنین ویتلاک اشاره کرد که با کلپتون بر سر نویسندگی آهنگ “Bell Bottom Blues” به توافق رسیدند. در این میان، این موسیقیدان حق‌التالیف خود از جلسات جمی که دیسک سوم مجموعه ۳-ال‌پی “All Things Must Pass” را تشکیل می‌داد، به عنوان منبع درآمد خود برای گذران زندگی معرفی کرد. او گفت: «این همیشه هزینه برق من را پرداخت کرده است.»

در مورد اعتبارهای بحث‌برانگیز آلبوم «All Things Must Pass»، ویتلاک با اصرار فراوان تأکید داشت که او نوازنده اصلی کیبورد در این آلبوم کلاسیک بوده است. او بیان کرد که هریسون از او و اریک خواسته بود تا گروه اصلی آلبوم را تشکیل دهند و به عنوان اعضای اصلی در آن حضور داشته باشند. او در یک ویدئوی یوتیوبی در سال ۲۰۲۱، هم‌زمان با انتشار مجدد و لوکس آلبوم، اظهار داشت: «حتی اگر تنها دست‌زدن یا خواندن یک بخش پس‌زمینه در این آلبوم بزرگ انجام داده بودم، برای تمام عمرم کافی بود. اما خوشبختانه، من تقریباً در همه چیز نواختم و خواندم. در ‘My Sweet Lord’، فقط من و جورج بودیم که پس‌زمینه می‌خواندیم… من آنجا بودم وقتی درهای استودیو باز شد و وقتی بسته شد. هیچ جلسه‌ای را از دست ندادم. حتی به دو جلسه پیت دریک هم رفتم چون می‌خواستم بگویم که در همه جلسات حضور داشتم… می‌توانم همین حالا به شما بگویم، گری رایت در ‘Let it Down’ بی۳ نمی‌نوازد. این من هستم… تمام ارگ هموند را من می‌نوازم. بنابراین هر زمانی که یک هموند می‌شنوید… بیلی پرستون پیانو بزرگ می‌نوازد. این واقعیت ماجرا بود.»

در اوایل دهه ۲۰۰۰، او به همراه همسرش، کوکو کارمل ویتلاک (که پیش‌تر با دلانی براملت ازدواج کرده بود)، به اجرای نمایش‌های کلوبی پرداخت و آهنگ‌های «لیلا» را به صورت آکوستیک اجرا می‌کردند.

او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۶ با آستین کرانیکل گفت: «آهنگ‌های آن آلبوم همچنان به اندازه همان زمان تازه و جذاب هستند. هیچ‌کس تا به حال آن‌ها را به شکلی اجرا نکرده بود که بتواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند.» این نمایش‌ها منجر به انتشار آلبوم زنده‌ای توسط این دو نفر به نام «دیگر آهنگ‌های عاشقانه» در سال ۲۰۰۳ شد.

پس از اقامت کوتاهی در تنسی («برای نشویل کمی بیش از حد روح‌دار بودم»، او با خنده گفت)، ویتلاک در سال ۲۰۰۶ به آستین نقل مکان کرد. «این شهر مرا به یاد ممفیس در سال ۱۹۶۵ می‌اندازد، زمانی که همه چیز درباره موسیقی بود و همه از یکدیگر حمایت می‌کردند. حالا نمی‌توانم زندگی در جای دیگری را تصور کنم.»

در سال ۲۰۲۱، ویتلاک و همسرش از آستین به شهر کوچک اوزونا در تگزاس نقل مکان کردند.

در سال ۲۰۱۰، او زندگی‌نامه‌ای منتشر کرد که پیش‌گفتار آن توسط کلپتون نوشته شده بود.

ویتلاک در سال ۲۰۲۴ به تالار مشاهیر خیابان بیل ممفیس راه یافت.

سال گذشته، در مصاحبه‌ای با سایت Everything Knoxville به مناسبت افتخار ممفیس خود، ویتلاک گفت: «زمانی بود که واقعاً فکر نمی‌کردم کسی اهمیتی بدهد. می‌دانستم که آنها به سهم من در تمام آن آلبوم‌های بزرگ، مثل ‘Layla’ و ‘All Things Must Pass’ اذعان دارند — لیستی از آنها وجود دارد. کار من این است که سعی کنم به عنوان فردی شایسته و نجیب رفتار کنم و تا جایی که می‌توانم بدون ایجاد موج‌های زیاد از این دنیا عبور کنم. اما وقتی موجی ایجاد می‌کنید، باید بزرگ باشد – موجی که به یاد بماند… ناگهان، به نظر می‌رسد همه چیز تغییر کرده و من به دنبال آن نبودم، این مطمئن است.

او گفت: “من از نقشم آگاه بودم و هیچ مشکلی با آن نداشتم. برایم اهمیتی نداشت که آیا کسی تا به حال کارهایی که انجام داده‌ام را به رسمیت بشناسد یا نه. زندگی فوق‌العاده‌ای دارم. هر روز نقاشی می‌کنم و از کاری که انجام می‌دهم واقعاً لذت می‌برم. این فقط جنبه‌ای دیگر از شخصیت من است و در هر مسیری که می‌روم، می‌دانید، چیزی جز برکت برایم نیست.”

در سال‌های اخیر، او به نقاشی روی آورده بود و صدها اثرش در گالری‌های تگزاس به نمایش گذاشته شده بود.

علاوه بر همسرش، او سه فرزند به نام‌های اشلی براون، بو ویتلاک و تیم ویتلاک کلی و همچنین خواهرش دبی وید را به یادگار گذاشته است.