📋 خلاصه مقاله:
مونا فاستولد، کارگردان فیلم «وصیت‌نامه آن لی»، به آماندا سایفرید هشدار داد که تجربه ساخت این فیلم بسیار دشوار خواهد بود. این فیلم که به عنوان یک موزیکال و بازگویی تخیلی از زندگی آن لی، بنیان‌گذار فرقه شیکرز، ساخته شده، به دلیل تمرکز بر مهاجران و تلاش برای کمال، شباهت‌هایی با فیلم قبلی فاستولد، «بروتالیست»، دارد. فاستولد و کوربت با وجود چالش‌های تولید، به ساخت فیلم‌های مستقل خود ادامه می‌دهند.
مونا فاستولد، کارگردان فیلم «وصیت‌نامه آن لی»، به آماندا سایفرید هشدار داد: «این تجربه بسیار ناخوشایندی خواهد بود.»
مونا فاستولد و برادی کوربت، دخترشان آدا، در هفت دوره از جشنواره فیلم ونیز حضور داشته‌اند. آدا اکنون ۱۰ ساله است.
فاستولد می‌گوید که آنها به تازگی به این موضوع پی برده‌اند. او می‌گوید: «احساس می‌کنم آدا در این جشنواره بزرگ شده است.»
این آمار چشمگیر و جذاب، تنها موفقیت فوق‌العاده این زوج فیلم‌ساز مستقل را در لیدو برجسته می‌کند. آنها چهار فیلم از شش فیلمی که با هم ساخته‌اند را در اینجا به نمایش گذاشته‌اند، از جمله فیلم حماسی سال گذشته “The Brutalist” که به کارگردانی کوربت و هم‌نویسندگی فاستولد ساخته شده است. ونیز به سکوی پرتابی برای افتخارات فصل جوایز تبدیل شده است (و یک سکوی پرتابی نسبتاً گرم — به دلیل گرمای شدید سال ۲۰۲۴، فاستولد می‌گوید که در اکران اولیه بعدازظهر برای مدت کوتاهی بی‌هوش شد).
امسال پنج فیلم ساخته شده است، زیرا فاستولد با فیلمی به نام “The Testament of Ann Lee” (که به همراه کوربت نوشته شده است) به عنوان کارگردان وارد میدان رقابت می‌شود.
فاستولد که پس از پایان تولید در نروژ با ورایتی صحبت می‌کند، این فیلم را که آماندا سایفرید در نقش اصلی آن بازی می‌کند، به عنوان یک “بازگویی تخیلی” از زندگی لی، بنیان‌گذار فرقه مسیحی شیکرز توصیف می‌کند. در سال ۱۷۷۴، لی با هشت پیرو از بریتانیا مهاجرت کرد و همان‌طور که کارگردان اشاره می‌کند، “بزرگ‌ترین جامعه آرمان‌شهری در تاریخ آمریکا را با برابری کامل بین مردان و زنان و تمامی نژادها و پیشینه‌ها ایجاد کرد.”
این اثر همچنین یک موزیکال است، اما نه به صورت یک موزیکال یا بیوگرافی مستقیم. سیفرید که یک سال برای این نقش آماده شده بود، احتمالاً برای اولین بار از زمان “بینوایان” در سال ۲۰۱۲، در این فیلم آواز می‌خواند.
شباهت‌های آشکاری بین “آن لی” و “بروتالیست” وجود دارد و این شباهت‌ها تنها به دلیل تمرکز بر مهاجران اروپایی تحت تعقیب که به دنبال زندگی بهتری در دنیای جدید هستند، نیست. در نگاه اول، هر دو فیلم به نظر می‌رسد که پیشنهادات فیلم‌سازی غیرمحتملی باشند. در واقع، مطالب زیادی درباره هفت سالی که طول کشید تا چرخ‌های “بروتالیست” به حرکت درآید نوشته شده است؛ داستان یک معمار خیالی که از هولوکاست جان سالم به در برده و اولین فیلمی که با یک وقفه به یک مدعی بزرگ جوایز تبدیل شده است از زمان “گاندی”.
«آن لی» نیز سفری مشابه را تجربه کرد. فاستولد می‌گوید که در ابتدا هیچ علاقه‌ای از سوی صنعت به فیلم نه‌چندان موزیکال و نه‌چندان زندگی‌نامه‌ای او درباره یک رهبر مذهبی ناشناخته قرن هجدهم وجود نداشت. وقتی سیفرید تمایل خود را برای بازی در نقش لی ابراز کرد، به دوستش هشدار داد: «من به تو هیچ پولی نمی‌دهم، تو باید خیلی سخت کار کنی و این تجربه برایت بسیار ناخوشایند خواهد بود.»
خود فاستولد به دلیل شیفتگی به موضوع، به کار خود ادامه داد. شیکرها — که تنها دو عضو از آنها باقی مانده‌اند، عمدتاً به دلیل تعهد این فرقه به تجرد — به خاطر طراحی و معماری کاربردی‌شان که اولویت را به عملکرد، سادگی و مهارت می‌داد، شناخته شدند. آنچه فاستولد را جذب کرد، «روحیه همکاری» آنها و تلاش طاقت‌فرسا و تقریباً متعصبانه‌شان برای رسیدن به کمال در آنچه خلق می‌کردند، بود. این تلاشی بود که او آن را می‌شناخت.
او با خنده می‌گوید: «انجام کارهایی مانند این فیلم‌های بسیار دشوار که هیچ‌کس تا زمانی که ساخته نشوند نمی‌خواهد، واقعاً به عنوان یک هنرمند با من سخن می‌گوید. نوعی وسواس در اینجا وجود دارد.»
«آن لی» زمانی که «بروتالیست» سال گذشته در ونیز به نمایش درآمد، به صورت مخفیانه در حال فیلم‌برداری بود. فستولد تنها ۴۸ ساعت در جشنواره حضور داشت و سپس به بوداپست بازگشت، جایی که تابستان گذشته «بروتالیست» را فیلم‌برداری کرده بود. زمانی که سر و صدای فصل جوایز پیرامون فیلم به سرعت بالا گرفت، فستولد و کوربت به سادگی «آن لی» را با خود به جشنواره‌ها بردند.
«در تمام مدتی که ما مشغول کمپین بودیم، من در حال ویرایش بودم. ویرایش می‌کردم و سپس در آخر هفته‌ها با بردی پرسش و پاسخ انجام می‌دادم.» فاستولد می‌گوید و اضافه می‌کند که او به تضاد بین تبلیغ یک پروژه و کار بر روی پروژه دیگر علاقه‌مند شده بود. «هرچند صحبت درباره فیلم‌هایتان یک امتیاز باشد، که هیچ‌کدام از ما تا این حد انجام نداده‌ایم، لذت واقعی در ساختن آنهاست. ما هر دو کمی عجیب هستیم و ترجیح می‌دهیم پشت دوربین باشیم — هر دو به دلایل خوبی بازیگری را کنار گذاشتیم! — بنابراین فوق‌العاده است که فقط در ویرایش ناپدید شویم.»
«بروتالیست» با دریافت افتخارات زیادی از جمله سه اسکار، چهار بفتا و سه گلدن گلوب، همراه با تحسین تقریباً همگانی به پایان رسید.
«این هدیه‌ای زیبا بود و امیدواریم کار ما را در ساخت فیلم‌های بیشتر کمی آسان‌تر کند»، فاستولد می‌گوید. اما آیا واقعاً چنین شده است؟ «هنوز نمی‌دانیم.»
پیشنهادات برای پروژه‌های دیگر، همان‌طور که معمولاً پس از موفقیت در جوایز بزرگی مانند «The Brutalist» رخ می‌دهد، به دست آمد. اما این دلیل تلاش فاستولد و کوربت برای ساخت این فیلم نبود — هر دو به عنوان کارگردان، تاکنون دو فیلم در رقابت‌های ونیز داشته‌اند.
«آیا می‌خواهید چهار سال را صرف کارگردانی فیلمی درباره ابرقهرمانان کنید؟» او می‌گوید. «به کسی که این کار را می‌کند توهین نمی‌کنم، مطمئنم که خیلی سرگرم‌کننده است. اما آن نیاز وسواسی و اجباری برای خلق چیزی… یک روح شیکر کوچک. بنابراین ما فقط به ساخت فیلم‌های خود ادامه خواهیم داد.»
او ممکن است برای قدردانی از اولین حضور مادرش به عنوان کارگردان در جشنواره با فیلم «جهانی که خواهد آمد» در سال ۲۰۲۰ خیلی جوان بوده باشد. «او کوچک بود و فقط در راهروها می‌چرخید»، فاستولد به یاد می‌آورد. اما او تمام ۳ ساعت و ۳۵ دقیقه فیلم «بروتالیست» و تشویق ایستاده آن (که بسته به اینکه به چه کسی باور دارید، ۱۲ یا ۱۳ دقیقه بود) را تماشا کرد. «او آن را دوست داشت — که خوب بود»، فاستولد می‌گوید و اشاره می‌کند که او چند بار به جلو خم شد تا «چشمانش را بپوشاند» در طول صحنه‌هایی که چندان مناسب خانواده نبودند.
در مورد «وصیت‌نامه آن لی»، آدا فقط «تکه‌هایی از آن را در ویرایش دیده است»، فاستولد می‌گوید. «من تمام تجربه را برای او در ونیز ذخیره کرده‌ام.»
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
