اگر چه باده فَرَح بخش و باد گُل‌بیز است
به بانگِ چَنگ مخور مِی که مُحتَسِب تیز است
صُراحی‌ای و حریفی گَرَت به چَنگ افتد
به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است
در آستینِ مُرَقَع پیاله پنهان کن
که همچو چشمِ صُراحی، زمانه خونریز است
به آبِ دیده بشوییم خِرقه‌ها از می
که موسمِ وَرَع و روزگارِ پرهیز است
مجوی عیشِ خوش از دورِ باژگونِ سِپِهر
که صاف این سر خُم جمله دُردی آمیز است
سپهر بر شده پرویزنی‌ست خون افشان
که ریزه‌اش سر کَسری و تاجِ پرویز است
عراق و فارس گرفتی به شعرِ خوش حافظ
بیا که نوبتِ بغداد و وقتِ تبریز است
تعبیر فال شما
در این غزل، حافظ به لذت‌های دنیوی و خطرات نهفته در آن‌ها اشاره می‌کند. او هشدار می‌دهد که در زمانه‌ای پر از فتنه و ناپایداری باید هوشیار و محتاط بود. زیبایی و لذت‌های زندگی نباید ما را از دوراندیشی و احتیاط دور کند. در عین حال، ارزش‌های ادبی و فرهنگی را نباید فراموش کرد و باید به دنبال آرامش و صلح بود. در نهایت، با درایت و هوشیاری می‌توان از زیبایی‌های زندگی بهره برد و مسیر درست را یافت.
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
