📋 خلاصه مقاله:
مستندسازان در نشست “Truth Seekers” به چالش‌های حفظ تعادل بین جذابیت سینمایی و دقت در حقایق پرداختند. آثار جدید کارگردانانی مانند R.J. Cutler و بائو نگوین به بررسی شخصیت‌ها و وقایع تاریخی در صنعت سرگرمی می‌پردازند و نشان می‌دهند که چگونه مستندها می‌توانند با استفاده از ابزارهای هنری، داستان‌های پیچیده و انسانی را به تصویر بکشند.
لطفاً به خاطر داشته باشید که این عنصر را با CSS تغییر ندهید!
مستندسازان با هر پروژه جدید، باید تعادل‌های پیچیده‌ای را برقرار کنند. مخاطبان انتظار دارند که کار آنها به‌طور غنی سینمایی، سرگرم‌کننده و شگفت‌انگیز باشد؛ در حالی که استانداردهای حرفه‌ای آنها ایجاب می‌کند که به شدت به حقایق توجه کنند. برخلاف کارگردانانی که بر روی فیلم‌های نوشته‌شده کار می‌کنند، آنها نمی‌توانند به راحتی داستان خود را تغییر دهند اگر حقایق با آن سازگار نباشد — آنها باید حقیقت را دنبال کنند، هر جا که منجر شود. این یکی از چالش‌هایی است که چندین مستندساز برجسته در نشست Truth Seekers که توسط Variety و Rolling Stone در ۱۴ اوت برگزار شد، درباره آن صحبت کردند. کار هر کارگردان به‌تازگی از نظر سبک، موضوع و رویکرد با همکارانشان متفاوت است، اما همه آنها تعهدی به استفاده از ابزارهای هنری برای آشکار کردن داستان‌هایی دارند که ممکن است بیننده انتظار نداشته باشد.
در میان مستندهای ارائه‌شده، همخوانی‌های جالبی به چشم می‌خورد. بسیاری از این مستندها به شخصیت‌ها و وقایع تاریخی در صنعت سرگرمی می‌پردازند. در موارد مختلف، چهره‌ها یا تصاویر آشنا دریچه‌ای برای بررسی عمیق‌تر راه‌هایی که فرهنگ ما را شکل می‌دهند و توسط ما شکل می‌گیرند، می‌گشایند.
دو فیلم جدید امسال از کارگردان R.J. Cutler را در نظر بگیرید. این کارگردان پیش از این مستندهایی درباره آنا وینتور (“The September Issue”) و بیلی آیلیش (“Billie Eilish: The World’s a Little Blurry”) ساخته است. در سال ۲۰۲۴، او دو مستند شخصیت‌محور، “Elton John: Never Too Late” و “Martha” را منتشر کرد. هر دو مستند، مانند فیلم‌های وینتور و آیلیش، به مشارکت سوژه‌های خود – در این مورد، التون جان و مارتا استوارت – متکی هستند، اما اجازه نمی‌دهند که آنها روایت را کنترل کنند. این کاتلر است که داستان را هدایت می‌کند، همان‌طور که ما از چالش‌های شخصی جان با مواد مخدر و پذیرش گرایش جنسی‌اش، یا پیگرد قانونی استوارت به دلیل معاملات داخلی عبور می‌کنیم. هر دو در نهایت داستان‌هایی از مقاومت هستند که به روش‌های مختلفی روایت می‌شوند، با شادابی جان که به ما نشان می‌دهد برای بقا در دنیای نمایش چه چیزی لازم است و استواری استوارت که به وضوح نشان می‌دهد او از بدگویی‌های جنسیتی عبور کرده و به سوی دیگر رسیده است.
بائو نگوین، یکی از اعضای پنل، در سال گذشته دو فیلم منتشر کرده است که هر دو به لحظات معروف در فرهنگ رسانه‌ای می‌پردازند: «بزرگترین شب در پاپ» با نگاهی شیرین و نوستالژیک به تولید «ما جهان هستیم» می‌پردازد، تک‌آهنگی که با هدف جمع‌آوری پول و آگاهی‌بخشی درباره قربانیان قحطی اتیوپی ساخته شد. در مقابل، «خبرچین» نگاهی تحقیقی و جدی به نویسندگی واقعی عکس معروف «دختر ناپالم» دارد که یک کودک قربانی سوختگی را در اوج جنگ ویتنام به تصویر می‌کشد. «بزرگترین شب در پاپ» با استفاده از فیلم‌های آرشیوی و مصاحبه‌های تازه، تماشاگران را مجذوب می‌کند و به طور ظریف و مصرانه‌ای ادعا می‌کند که لحظات تک‌فرهنگی مانند «ما جهان هستیم» ارزش واقعی دارند. «خبرچین» که ادعا می‌کند اعتبار یکی از معروف‌ترین عکس‌های قرن بیستم به اشتباه نسبت داده شده است، نیز به فرهنگ عامه توجه دارد — بخشی از قدرت «دختر ناپالم» در گستردگی دیده شدن آن نهفته است — اما به مسائل پیچیده‌تری نیز می‌پردازد.
مری رابرتسون در استفاده از لحظات فرهنگی برای بررسی سوالات پیچیده تجربه دارد. آثار پیشین این مستندساز، از «قاب‌بندی بریتنی اسپیرز» تا «سکوت در صحنه»، نحوه گفت‌وگوی ما درباره اخلاق در دنیای سرگرمی را دگرگون کرده است. «سقوط دیدی»، آخرین مجموعه مستند او، به بررسی اتهامات خشونت علیه شان کامبز و چگونگی استفاده او از شهرت برای فرار از بررسی‌های دقیق‌تر می‌پردازد. کار رابرتسون به‌خوبی نشان می‌دهد که مستندسازان باید از مهارت‌های یک خبرنگار بهره ببرند: یافتن افرادی که حاضر به صحبت علیه یک شخصیت ثروتمند و قدرتمند باشند، چالشی خاص است — اما اگر نتوان این افراد را متقاعد کرد که جلوی دوربین صحبت کنند، مستندی شکل نخواهد گرفت.
الگانس براتون، یکی از اعضای پنل، مهارت‌های متنوعی را در کار خود به نمایش می‌گذارد. این فیلمساز که پیش از پروژه امسال “Move Ya Body” در زمینه مستند فعالیت داشت، احتمالاً با درام داستانی “The Inspection” در سال ۲۰۲۲ که با بازی جرمی پوپ و گابریل یونیون همراه بود، بیشتر شناخته می‌شود. “Move Ya Body” به تولد ژانر موسیقی هاوس می‌پردازد که عمدتاً توسط خالقان سیاه‌پوست و کوییر هدایت شده است. این ژانر به عنوان واکنشی به افول موسیقی دیسکو در اواخر دهه ۱۹۷۰ و رویدادهایی مانند شب تخریب دیسکو در شیکاگو در سال ۱۹۷۹ که در آن رکوردهای محبوب به‌طور نمایشی توسط موسیقی‌دوستان خودخوانده نابود شدند، ظهور کرد. خلق یک سبک موسیقی کاملاً جدید و ظهور آن به عنوان بخشی از واکنش به ضدیت با دیسکو، داستان پیچیده‌ای است و توانایی براتون در بافتن این رشته‌ها به یک روایت منسجم و جذاب، نشان‌دهنده استعداد او به عنوان یک داستان‌گو است.
در سال گذشته، جنیفر تیکسرا میان دو داستان درباره جوانانی که خلاقیت و اعتماد به نفس خود را کشف می‌کنند، در حرکت بوده است — یکی درباره یک شخصیت معروف و دیگری داستانی با شرکت‌کنندگانی کمتر شناخته‌شده. «ربکا»، نگاهی از تیکسرا به هنرمند مشهور ضبط، بکی جی، که در حال آماده‌سازی برای انتشار اولین آلبوم موسیقی منطقه‌ای مکزیکی خود است، مانند آثار کاتلر و دیگران، به مشارکت ستاره‌اش و تمایل او برای عمیق شدن در افکار و احساساتش در برابر دوربین متکی است.
فیلم «Speak» به کارگردانی تیکسیرا و گای ماسمن، داستان آماده‌سازی پنج دانش‌آموز برای یک مسابقه سخنرانی و مناظره دبیرستانی را روایت می‌کند و با اجرای یک ترفند جالب از «ربکا»، بیننده را قانع می‌سازد که درون یک سوپراستار، فردی قابل‌فهم و عمیقاً انسانی نهفته است که ممکن است در زندگی روزمره با او روبرو شوید. این فیلم پنج نوجوان معمولی (هرچند بسیار موفق) را به سوپراستارهایی تبدیل می‌کند.
همه این آثار به نوعی در خدمت حقیقت هستند – و آن هم حقیقتی پیچیده. چیزهایی که به ظاهر سبک به نظر می‌رسند، مانند حرفه یک ستاره پاپ یا یک جلسه ضبط شبانه، به انسانیتی پیچیده و شگفت‌انگیز منجر می‌شوند. جالب است که آخرین کارگردان در پنل جستجوگران حقیقت کسی است که عنوان فیلمش به جستجوی صداقت اشاره دارد: «بادیگارد دروغ‌ها» (که از گفته وینستون چرچیل درباره چگونگی استفاده استراتژیک از نادرستی‌ها در زمان جنگ الهام گرفته شده) به بررسی اظهارات عمومی مقامات در طول جنگ افغانستان می‌پردازد و اینکه چقدر این اظهارات با واقعیت‌های موجود در زمین فاصله داشتند.
کارگردان دن کراوس باید داستانی عظیم را در بر بگیرد – جنگی که دهه‌ها به طول انجامید و به مردم گفته شد که هم ضروری و هم قابل پیروزی است، هرچند فیلم نشان می‌دهد که هیچ‌کدام از این‌ها درست نبود. او این کار را با سبک داستان‌سرایی شفاف و زیبا و بدون کمبود اندوه انجام می‌دهد.
این یکی از ویژگی‌هایی است که فیلم‌سازی مستند را از روزنامه‌نگاری چاپی متمایز می‌کند: اگرچه هر دو به دنبال کشف حقیقت از افسانه هستند، فیلم مستند ابزارهای هنری و توانایی بیان دیدگاه یا حمایت از یک موضوع را به‌طور آشکار در اختیار دارد، چیزی که اکثر روزنامه‌نگاران به دلیل تلاش برای حفظ بی‌طرفی نمی‌توانند انجام دهند. از هر پروژه‌ای که در پنل مستند «جستجوگران حقیقت» امسال مورد بحث قرار می‌گیرد، با درک روشنی از آنچه هر فیلمساز درباره موضوع خود باور دارد، خارج می‌شوید، حتی اگر روش‌های بیان این باور متفاوت باشد.
آینده مستندها در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است. با کاهش صنعت رسانه و از بین رفتن یا ترسیدن میزبان‌های احتمالی برای کارهای ماجراجویانه و مرزشکن، ممکن است چنین کارهایی کمتر رایج، کمتر تأمین مالی شده و کمتر قادر به دنبال کردن داستان در هر جایی که می‌رود، باشند. امیدواریم هنرمندانی مانند این‌ها همچنان راهی برای انتشار داستان‌های خود پیدا کنند؛ بدون توجه به موضوع، از شب تخریب دیسکو تا مداخله خارجی آمریکا، روحیه تحقیق، کنجکاوی و عدم چشم‌پوشی در این لحظه بیش از هر زمان دیگری مورد نیاز است.
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
توسط
